دو غزل پیوسته

غروب جمعه ی دلگیر با دعای سمات

دل شکسته ی من می زند دوباره صدات

هزار پنجره پرواز می کند تا اوج

هزار پنجره ازین دریچه های نجات

نشسته ای به بلندای چشمه های یقین

وزیر پای تو جوشیده نیل دجله فرات

ودانه دانه ی تسبیح دست های شماست

به نخ کشیده ی مجموعه تمام کرات

زمین دچار تشنج دچار بحران است

شبیه گوی مقوایی بدون ثبات

تو سرنوشت زمینی چرا نمی آیی

غروب جمعه ی دلگیر بادعای سمات

...

دو چشم خسته ی من میخکوب کعبه فقط

شکست قبله نما از رسوخ کعبه فقط

پراز بت زمین پس چرانمی آیی

تو ای مسافر تنهای خوب کعبه فقط؟

نمانده بر تن این روزهای نامشروع

به جز جویده ای از چار چوب کعبه فقط

طلوع می کنی از شرق این مکعب نور

ودرک می کند این را غروب کعبه فقط

به سمت چشم تو پیوند می خورد باهم

نمازهای فرادای رو به کعبه فقط...